Poxc3xabzie Revue

Gisteren twee keer en vorige week drie keer zat ik een jury voor van de Poxc3xabzie Revue, een project van de School der Poxc3xabzie (SdP). Tegen de 200 scholieren kwamen naar het theater en moedigden een aantal van hen aan die op het podium hun eigen gedichten voordroegen, gedichten die in het kader van een speciale poxc3xabzieles waren geschreven en gebracht werden in een omlijsting van muziek en entrxe2x80x99actes. De SdP bestaat volgens mij al heel lang, maar het was eigenlijk pas de eerste keer dat ik ermee te maken had; dat zal gekomen zijn doordat ze zich vooral richten op middelbare scholieren en daar horen, zo is wellicht de opvatting, geen dichters voor alle leeftijden bij maar dichters voor volwassenen. Daardoor was ik, op mijn beurt, ook niet zo goed op de hoogte van wat de SdP allemaal doet, maar ik ben enthousiast over deze revues. Over hoe gesmeerd alles liep, hoe welwillend de scholieren meededen aan het programma, hoe kwalitatief goed de gedichten waren, hoe verzorgd de optredens van de scholieren (niet altijd, maar wel heel vaak!) en misschien nog het meest door de omlijsting. Zo zat er vijf keer een stille jongen bij die ik alleen op de eerste rij heb zien zitten en nergens anders tegenkwam, en die apparatuur onder zijn hoede had en zo zorgde voor constante filmbeelden van wat er op het podium gebeurde op de achterwand, waardoor het programma er flitsend en levendig uitzag. Pas na afloop van de vijfde keer heb ik even met hem staan praten en toen heb ik gevraagd waar hij eigenlijk bij hoorde, want dat was me helemaal niet duidelijk geworden. Bij de SdP dus. Er waren ook Joris en zijn zus, xc3xb3xc3xb3k van de SdP, die op skates uitermate professioneel de podiumwisselingen uitvoerden. Het grappige was dat je dat soort changementen zo onzichtbaar mogelijk probeert te maken, maar doordat ze het op rollerskates deden, werd het juist enorm zichtbaar. Omdat het in xc3xa9xc3xa9n vloeiende beweging ging, was het echter zo organisch opgenomen in het geheel, dat het onderdeel uitmaakte van het hele programma, en dat vond ik ijzersterk.

Ook ijzersterk was het duo Polo de Haas en Truus Engels, die respectievelijk op de toetsen en de drums de gedichten omlijstten met een soort geluidsdecor. Verder waren er nog optredende artiesten, zoals de voor mij onbekende Signe Tollefsen, die in haar eentje een soort complete band stond te maken met opnameapparatuur die mij in hoge mate boeide, maar waar ik niks over kan vertellen omdat ik het niet snap. En vijf keer heb ik Turn it Loose gezien, vier knapen die ontzettend geestdriftig breakdancen en daarmee de zaal in verhitte staat kregen. Ze draaien bijvoorbeeld rondjes op hun hoofd waarbij hun t-shirt afzakt, waardoor je tegen hun hijgende blote buiken aan zit te kijken. De laatste keer zat ik met de dichters Maria van Daalen en Liesbeth Lagemaat in de jury en ik hield in de gaten hoe zij die kerels zaten te bekijken. Nou: Maria met haar mond open en Liesbeth sloeg regelmatig haar handen voor het gezicht bij het zien van zo veel testosteron. xe2x80″ Wie dat xc3xb3xc3xb3k allemaal wil moet hier eens kijken: http://www.schoolderpoezie.nl/podium/revue-slam.html.