Aangedaan leed

Jullie denken ongetwijfeld dat ik erg rechtschapen en eerlijk en integer ben, en dat ben ik ook, maar niet altijd.
Laatst was ik in Frankfurt (zie 18 november) en men bracht mij ruim op tijd terug naar het station zodat ik de geplande terugtrein kon halen. Ik had een half uur de tijd om de juiste trein te vinden, en die vond ik onmiddellijk, maar er stond ook bij dat-ie vxc3xb3xc3xb3r aankomst en vertrek al veertig minuten vertraging had. Hxc3xa8, vervelend! Maar niks aan te doen. Ik heb lijdzaam staan wachten. En toen de trein eindelijk arriveerde ben ik onmiddellijk ingestapt, zodat ik in ieder geval kon zitten, want aan bankjes hebben ze op het station van Frankfurt niet gedacht.
Nadat de trein vertrokken was kwam een aardige juffrouw van de DB elke passagier afzonderlijk begroeten en vragen of hij of zij iets wilde drinken. Wat attent, dacht ik, dat ze vanwege de vertraging iedereen vanwege het ongemak een consumptie aanbieden. Dat zouden ze bij de NS ook moeten doen.
Even later werden de consumpties gebracht en de Japanse meneer die bij mij in de buurt zat trok zijn portefeuille. Ik kon niet horen wat er gezegd werd, maar ik zag dat hij hem ongeopend terug in zijn achterzak stak.
Ongeveer vijf minuten later kwam de juffrouw terug. Maar nu met een dikke beurs. Ze begon een voor een alle drankjes af te rekenen! Ik was verbolgen en ik wilde eigenlijk zeggen dat ik de thee niet hoefde als het aanbod van een consumptie helemaal niet bedoeld was om aangedaan leed te verzachten. Ik had echter geen zin in een discussie, ook niet toen bleek dat ik maar liefst 3 euro 10 moest betalen voor een kopje thee! Maar gepikeerd was ik wel.
Overal haalde de juffrouw na een poosje de mokken, waarin koffie en thee was geserveerd, terug, behalve bij mij. Aan het eind van de reis stond de mok er nog steeds en toen heb ik hem maar meegenomen. Als aandenken aan een misverstand:als personeel van de spoorwegen een consumptie aanbiedt na een vertraging, denk dan niet dat het gratis is. Ze dxc3xb3xc3xa9n of het gratis is en komen daarna afrekenen. Nare verkooptrucs hebben ze in het buitenland ook.

Ik zing

Er zijn twee redenen waarom ik een zelfgezongen liedje op internet heb gezet:

1. Ik vertel aan kinderen, als ik op schoolbezoek ben, dat toen ik hun leeftijd had ik zanger wilde worden. Ze willen dan altijd dat ik zing, en dat doe ik nxc3xb3xc3xb3xc3xb3it. Dan zijn ze teleurgesteld, dus ik heb overwogen om het niet maar niet meer te zeggen. Maar ja, ik had die droom echt toen ik veertien was en ik vind dat ik dat niet moet verzwijgen omdat ik me geneer voor mijn beperkte zangkwaliteiten.
Ik ben andere dromen na gaan jagen, en nu kan het me niet meer zo veel schelen wat anderen van mijn gezang vinden, maar ik ga niet voor een volle klas staan zingen! Vandaar dat ik nu een liedje heb gemaakt, zodat kinderen, als ik op bezoek ben geweest, zxc3xa9lf op YouTube kunnen gaan luisteren als ze echt willen weten hoe ik zing. 

2. Morgen is het 47 jaar geleden dat mijn vader overleed. Vandaar dat ik voor deze tekst gekozen heb: er staat in dat een vader een liedje op een cassette heeft ingezongen, en ik vond het wel aardig om dat dan nu zxc3xa9lf te doen, zij het niet op een cassettebandje, maar op een filmpje.

Cassette heb ik twintig jaar geleden geschreven voor Het klokhuis. Het werd toen gezongen door Frank Groothof, op muziek van Harry Bannink. Dit is niet de muziek van Bannink, maar muziek die ik op de computer heb gemaakt en daar heb ik dit gedicht (dat te vinden is in Hou van mij) op gexc3xafmproviseerd.

 

Max Tak en Lottie Hellingman in 'Onberispelijk'

Ik zeg het niet om te klagen, maar wel om het almaar durende verschil te laten zien tussen de perceptie van kunst voor volwassenen en kunst voor kinderen. Twee weken geleden won ik met het lied dat je op bijgaand filmpje ziet de Willem Wilminkprijs 2010. Anders dan bij de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste cabaretlied heb ik het niet xc3xa9xc3xa9n keer langs horen komen op de radio, al is het best mogelijk dat ik niet naar de juiste zender luisterde toen het lied wel ten gehore werd gebracht. Nu was het lied ook niet makkelijk beschikbaar, wat ook een verschil is met werk dat voor volwassenen wordt uitgebracht. De organisatie van de Willem Wilminkprijs heeft alle genomineerde liedjes wel op een cd gezet, maar ik weet niet of die tijdig en in wijde kring is verspreid, en zonder die cd was het lied eigenlijk alleen op internet te vinden omdat ik zelf een versie op You Tube zette, en op een cd die Orkest Max Tak in eigen beheer maakte. In de muziekbibliotheek van de omroepen was die in ieder geval niet te vinden.
Orkest Max Tak heeft in de afgelopen twee weken een filmpje gemaakt van het lied uit de voorstelling van Ik en de koningin, en ik ben blij dat ik dat filmpje nu hier kan laten zien, want het geeft een goede indruk van hoe het in het theater werd gebracht. Maar het is behelpen.
Ik dacht dat Paul de Leeuw of De Wereld Draait Door of Pauw & Witteman het orkest of Lottie Hellingman in hun programma zouden uitnodigen om het lied ten gehore te brengen, maar bij mijn weten is dat niet gebeurd. Maar waarxc3xb3m er geen belangstelling voor is, weet ik gewoon niet. Omdat het voor kinderen is? xe2x80″ Enfin, ik klaag niet; ik zeg gewoon hoe het is. Filmpje is leuk, maar de beeld- en geluidskwaliteit is matig omdat de opname vanuit het publiek is gemaakt.

Nieuw logo Ederlands Letterenfonds

Toen ik een week geleden het nieuwe logo van het Nederlands Letterenfonds zag (zoals wel bekend is zijn het Fonds voor de Letteren en het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds samengegaan), dacht ik: Nou ja, ze hebben zelf wat gemaakt omdat ze geen geld over de brug willen smijten. Maar nu blijkt het logo wel degelijk te zijn ontworpen door een bureau uit Utrecht. Ik zal de naam van het bureau niet zeggen, want zoiets blijft altijd op internet staan, en dat wil ik dat bureau nu ook weer niet aandoen, maar hemeltjelief, wat een laffe lauwigheid maken ze. Het fonds heet plotseling ederlands letterenfonds, en daar hebben ze dan een N voorgezet in de hoop dat iedereen zal snappen dat het Nederlands moet zijn. Dat snap je ook wel omdat we daar intelligent genoeg voor zijn, maar een tekstueel logo moet van zichzelf duidelijk zijn en er niet op vertrouwen dat men wel snappen zal wat er is bedoeld. Ze hebben echter zo veel ruimte tussen die N en ederlands gelaten, dat er toch echt staat: ederlands letterenfonds. Die N, die ze ervoor hebben gezet, is toevallig ook nog eens de letter die nxc3xadxc3xa9t voorkomt in de Engelse naam van het fonds (Dutch)! Kan het suffer?

Mijn indruk is niet dat het bureau naast dit logo nog heel andere ontwerpen heeft aangeleverd en dat het Fonds zelf voor het meest duffe logo heeft gekozen, want dit logo past goed in de stijl van het andere werk dat het bureau produceert en dat is ook van een ongekende saai- en ideexc3xabnloosheid. Ik snap dan ook werkelijk niet waarom het Fonds voor dit bureau heeft gekozen. – Het is eigenlijk niks voor mij om niet eens moeite te doen om iets positiefs te vinden in dit logo, maar ik kxc3¡n het gewoon niet; de teleurstelling is veel te groot. Een ontwerp mag van mij best geld kosten, maar gebrek aan allure niet.

Recensentendag op 4 december

De Leeswelp en Stichting Lezen Vlaanderen nodigen belangstellenden van harte uit op de Recensentendag op zaterdag  4 december 2010 in Bibliotheek Permeke, De Coninckplein 26, 2060 Antwerpen (op loopafstand van Centraal; Station Antwerpen). Een voormiddag lang buigen verschillende sprekers zich over het hoe en waarom van jeugdboekenrecensies.

Programma
09.30 uur         Onthaal 
10.00 uur         Welkom door Majo de Saedeleer, directeur Stichting Lezen 
10.15 uur         Mirjam Noorduijn, recensent voor De Leeswelp en het NRC, over haar criteria bij het beoordelen van jeugdliteratuur 
10.55 uur         Illustrator Tom Schamp over gerecenseerd worden 
11.40 uur         Auteur Kathleen Vereecken over gerecenseerd worden 
12.15 uur         Broodjeslunch 

Inschrijven 
De algemene toegangsprijs is 25 euro incl. lunch. IBBY-leden / vrienden-van-BBY en studenten kunnen zich inschrijven tegen een gereduceerd tarief van 20 euro. Recensenten van De Leeswelp en Nominatielezers van de Kinder- en Jeugdjury nemen gratis deel. Inschrijven is verplicht xe2x80″ ook als u gratis kunt deelnemen xe2x80″ en kan via evadevos@stichtinglezen.be tot en met 25 november 2010. Vermeld in de mail uw naam en adres en of u een factuur wenst (met uw facturatieadres). De plaatsen zijn beperkt. Uw inschrijving is geldig na betaling van het verschuldigde bedrag op rekeningnummer 746-0004765-60 van Stichting Lezen met vermelding van uw naam en xe2x80x98Recensentendagxe2x80x99.

Vier in Berlijn

Geen bijzondere foto, maar toch leuk: een foto van Francine, Daan, Philip en mij in een Berlijns cafeetje. Gemaakt met het toestel van Daan. Die maakte nog veel meer foto's, maar daar staat hij zelf dus niet op. Op de avond dat hij terugkwam uit Berlijn werd zijn fototoestel gestolen, maar toen had hij de foto's al in zijn computer geladen.

Coulant

Ik ben al een jaar of twintig lid van de Consumentenbond. Toen ze eerder dit jaar twee proefnummers aanboden van de Gezondgids, een van hun uitgaven, besloot ik die aan te vragen. Ik vond dat het blad voor mij te weinig toevoegde, dus ik liet het erbij zitten. Wat kreeg ik nu tot mijn verbazing? Een brief waarin stond: xe2x80x98U hebt gekozen voor een abonnement op de Gezondgidsxe2x80x99 en of ik het abonnementsgeld maar wilde betalen. Ik ontplofte zowat. Al jarenlang ageert de Consumentenbond tegen deze tactiek om mensen sluipenderwijs een abonnement aan te smeren (je vraagt iets aan dat gratis wordt aangeboden en als je geen abonnement wilt moet je je in allerklei bochten wringen om het abonnement tegen te houden), en nu doen ze het zelf! Ik belde meteen de Consumentenbond en de telefoniste kon wel horen dat ik verbolgen was.
xe2x80x98Wij zijn coulant, dus ik zal het abonnement annuleren,xe2x80x99  zei ze. Dat schoot mij direct in het verkeerde keelgat, want het is helemaal geen kwestie van coulance. De Consumentenbond probeert abonnementen te slijten op een manier die ze zelf zeggen af te wijzen, en als iemand er tegen zijn zin intrapt, doen ze net of hun neus bloedt. Toen ik aangaf dat als ik een abonnement wilde, ik zxc3xa9lf wel in staat was om dat aan te vragen, zei de telefoniste: xe2x80x98Er zijn heel veel mensen die het prettig vinden als ze niets hoeven te doen om een abonnement op een blad te nemen.xe2x80x99 Ik zei: xe2x80x98Dat is precies hetzelfde argument dat andere bladen gebruiken als ze iemand een abonnement aan willen smeren! Jarenlang waarschuwt de Consumentenbond tegen dit soort praktijken en nu doet u het zelf!xe2x80x99
xe2x80x98Wij zijn coulant,xe2x80x99 zei de medewerkster aan de telefoon nogmaals, xe2x80x98dus ik heb het abonnement voor u geannuleerd.xe2x80x99
xe2x80x98Dank u wel,xe2x80x99  zei ik, xe2x80x98maar toch ben ik niet blij. Wat me vooral zo tegenstaat is dat je denkt dat je de Consumentenbond kunt vertrouwen, en dat juist van dat vertrouwen misbruik wordt gemaakt. Ik heb werkelijk nooit gedacht dat de Consumentenbond op deze manier te werk zou gaan om abonnementen te slijten.'
Daarmee eindigde het gesprek.
Vroeger stonden er leuke tekeningen in de Consumentengids van echte tekenaars met een eigen visie en eigen humor; tegenwoordig staan er computerplaatjes in die louter bedoeld zijn om de tekst op te leuken met wat kleurtjes. Vroeger afficheerde de Gids en de Bond zich als onafhankelijk; tegenwoordig prijst het blad zichzelf aan als xe2x80x9cadvertentievrijxe2x80x9d. – Mwah. 

De Tellegen-cartoons van Maarten Wolterink

Vergeten of verzwegen

Er was gisteren een raar bericht op het journaal. De nieuwslezer van de NOS zei dat minister Hillen van het CDA een bijbaan voor de rooklobby is vergeten op te geven, hoewel hij daartoe verplicht was. Je hoort niet vaak dat vergeten een nieuwsfeit is: de koningin vergat haar kroontje op te zetten, Obama vergat zijn voeten te vegen, de premier vergat zijn tanden te poetsen. – Het nieuwsfeit is niet dat Hillen die bijbaan heeft vergeten, maar verzwegen. Dat hij heeft gezegd dat hij de bijbaan vergat op te geven is zijn verklaring, maar je kunt dat niet aanmerken als een feit; dat hij de bijbaan verzweeg is wel een feit.

Het is mij eerder opgevallen dat het journaal soms heel merkwaardig formuleert, waarbij het bedoeling lijkt te zijn om nieuwsfeiten zachter in te kleuren. Waarom? Het komt onbetrouwbaar over en dat kan de bedoeling toch niet zijn?

Hillen is overigens niet vergeten de bijbaan onmiddellijk op te geven toen hij minster werd. Consequenties lijkt het allemaal niet te hebben. Wat leven we toch in een rare tijd.

Maarten Wolterink

Vorige week gaf ik workshops op een Haagse school waar ook cartoontekenaar Maarten Wolterink zijn kunsten vertoonde, Hij maakte een cartoon rond mij die ik erg leuk vind. Die mag ik van hem op mijn weblog zetten, hetgeen ik met heel veel graagte doe en waarvoor ik Maarten hartelijk bedank. Meer van zijn werk zien? Hier. Hij heeft vorige week ook cartoons gemaakt rond Toon Tellegen, en die volgen later.