Dichter van het volk

Gisteren de eerste recensie van Driedelig paard en wel in De Volkskrant. Als schrijver behoor je daar dan niet op te reageren, met name niet als het een ongunstige recensie is. Nou is het in dit geval een mooie recensie, dus ik heb werkelijk niets te klagen, en toch wil ik ingaan op het slot van de bespreking van Pjotr van Lenteren: xe2x80x98Een dichter van het volk zoals Annie M.G. Schmidt zal Van Lieshout niet gauw worden (hij zal wel gruwen bij het idee), maar met zijn even vrolijke als scherpe Driedelig paard is zijn dicht- xc3xa9n beeldkunst zonder knieval aan de kwaliteit aantrekkelijker dan ooit tevoren. Het lijkt wel alsof Ted van Lieshout niet ouder, maar steeds jonger wordt.xe2x80x99

Gruwen bij het idee een volksdichter te zijn doe ik niet. Annie M.G. Schmidt is altijd mijn grote voorbeeld geweest, ook al zie je dat meestal niet af aan mijn werk. De manier waarop zij relativering aanbracht in het hare maakt dat zij mijn favoriete schrijver is, hoewel ik lang niet alles van haar goed vind.
Aan het begin van mijn loopbaan heb ik Koninginnen in het gras geschreven. Ik heb het daar al eens over gehad, namelijk hier. Het boek was helemaal klaar om te worden gedrukt, maar op het laatste moment zei uitgever Liesbeth ten Houten: xe2x80x98Ik ben bang dat ze je gaan vergelijken met Annie M.G. Schmidt en ik weet niet of je dan wel wint.xe2x80x99
Bang voor die vergelijking trok ik KIHG onmiddellijk terug en het enige dat het heeft opgebracht is dat ik op basis van de tekeningen die ik voor het manuscript maakte werd aangenomen als docent aan een kunstacademie (waar ik na een paar jaar alweer mee ophield omdat ik te jong was voor het docentschap). Die tekeningen liggen in een la en de gedichten voor KIHG zouden nu niet door mijn eigen kwaliteitseisenpakket heenkomen, maar het illustreert wel dat Annie M.G. een grotere rol heeft gespeeld in mijn schrijversloopbaan dan menigeen vermoedt. xe2x80″ Een dichter van het volk wil ik juist wxc3xa9l graag zijn, maar dan in de breedte en niet in de engte. Juist door gevarieerd te zijn in mijn werk hoop ik dat er voor iedereen iets te vinden is dat aanspreekt in de gedichten die ik door de jaren heen geschreven heb. Ik ben, en daar heeft Pjotr gelijk in, naarmate mijn schrijverschap vorderde wel veranderd. Het mag van mij lichter van toon en toets dan vroeger, maar ik realiseer me wel dat ik daar nu zo over denk omdat die wat zwaarmoediger basis er xc3xa9xc3xa9rst was. – Die slotzin van Pjotr dxc3xa9xc3xa9d me wel wat.

 

Zevende druk Gebr. verschenen

Uitgeverij Nieuw Amsterdam gooide een jaar geleden de kinderboekenschrijvers de deur uit (het is gek, maar nooit meer enig bericht gehad van de uitgeverij sinds de pers erover berichtte, niet eens een gedagje!) en die vonden, als ze wilden, onderdak bij uitgeverij Gottmer. Ook ik zit daar nu met een deel van mijn werk en ik heb goede ervaringen. Gottmer trekt zich wat aan van mijn oudere werk en doet dat met elan en voortvarendheid. Zo hebben ze het feit dat de zesde druk van Gebr. alweer is uitverkocht meteen aangegrepen om een zevende druk te maken en daar hebben ze een luxe editie van gemaakt, compleet met hard cover, kapitaalbandjes en een heus leeslint (dat is dat gele ding dat onder uit het boek steekt!)! Ik ben er erg blij mee. Natuurlijk ben ik ook blij dat het boek, dat inmiddels vijftien jaar oud is, nog steeds gelezen wordt. 

Overname digitale bestanden (2)

Op de website van Rian Visser stipt Rian een kwestie aan xe2x80″ zie mijn berichtje van gisteren xe2x80″ die interessanter is dan hij voor velen misschien lijkt: als je als auteur de digitale bestanden opvraagt bij je uitgeverij omdat je je oudere boek een tweede kans wilt geven, blijkt dat niet zo maar te gaan: Rian komt op Books2download met het voorbeeld dat de ene uitgeverij de bestanden gratis ter beschikking stelt en dat de andere er 500 euro voor vraagt.

Ik moest vrijwel meteen denken aan xe2x80x9cvroegerxe2x80x9d, toen de computer in gebruik raakte (twintig jaar geleden). Tot die tijd was het gewoon dat je je manuscript tikte op een typemachine en een pakket papier inleverde bij je uitgeverij. Toen schrijvers overstapten op de computer begonnen ze het manuscript in te leveren op floppy en later op diskette, en er was toen gedurende enige tijd discussie hoe het zat met de kosten. Schrijvers vonden dat de uitgeverij er voordeel bij had als de tekst digitaal werd aangeleverd, want dan hoefde geen mevrouw in opdracht van de uitgeverij de tekst over te gaan zitten tikken, zoals tot die tijd gebruikelijk was, en er konden daardoor geen extra tikfouten in het manuscript ontstaan: de uitgeverij kreeg de tekst voor het boek kant en klaar digitaal aangeleverd.

De uitkomst werd al vrij snel duidelijk: auteurs kregen geen cent vergoeding voor de aanschaf van een computer of voor het aanleveren van digitale bestanden en op een gegeven moment werd zelfs in contracten opgenomen dat schrijvers de bestanden digitaal dienden aan te leveren. Dat is nu zo gebruikelijk dat niemand er meer van opkijkt.

Nu doet de zaak zich omgedraaid voor: hoe gaan uitgeverijen ermee om als auteurs digitale bestanden van hun boek terug willen hebben? Er kan een merkwaardige situatie ontstaan waarbij de uitgeverij de auteur verplicht om digitale bestanden gratis aan te leveren en dat als de auteur ze terug wil hebben, hij ervoor moet betalen. Daarom is het erg interessant om te weten te komen wat uitgeverijen hiermee gaan doen, of er richtlijnen komen en zo ja, wat het in rekening brengen van digitale bestanden voor effect heeft op het aanleveren van de digitale bestanden door de schrijver die de uitgeverij in een later stadium te gelde wil maken.